24.Gen 2022: Dimmissioni ddl Pres. Armen Sarkissian

🇷🇺🇬🇧⬇️
1990-ականների սկզբին աշխարհաքաղաքական մեծ փոփոխությունների հետևանքով մեր ժողովրդին մեծագույն հնարավորություն ընձեռվեց ստեղծել իր անկախ պետությունը: Մեր առաքելությունը ոչ թե մի դրոշը մեկ ուրիշով փոխարինելն էր, այլ՝ կառուցել երկիր, որը դարեր անց վերստին կապահովի հայերի անվտանգությունը, առաջընթացը և բարգավաճումը:

Ընդգծում եմ՝ անկախ պետության գոյության հիմնական իմաստը պատասխանատվություն ստանձնելու ու կրելու կարողությունն է, երբ ինքներս ենք գիտակցում, որ միայն մենք ենք, որպես մեկ միասնական մարմին, սեփական հաղթանակներ կերտողը և սեփական պարտությունների մեղավորը:

Նման պատմական հնարավորությամբ ոգևորված՝ ես, ինչպես և իմ շատ հայրենակիցներ, նվիրվեցի այդ առաքելությանը: Տարբեր պատճառներով այս կամ այն փուլերում իմ մասնակցության ակտիվությունը փոխվում էր, բայց ես չէի դադարում հավատալ մեր վերջնական համազգային հաջողությանը: Եվ հենց դա էր Հայաստանի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնելու առաջարկությանը համաձայնելու իմ գլխավոր շարժառիթը:

Ընդունելով այդ կարևոր որոշումը՝ ես ելնում էի ինձ արված առաջարկությունից, ըստ որի՝ նախագահական նոր ինստիտուտը ունենալու է գործիքներ և հնարավորություններ՝ ազդելու արտաքին քաղաքական և տնտեսական, ներդրումային քաղաքականության վրա, Սփյուռքի հետ հարաբերությունների վրա, ինչպես նաև միջազգային ասպարեզում համազգային շահերն առաջ մղելու և նոր գիտակրթական ու բարձր տեխնոլոգիական միջավայր ձևավորելու համար:

Որոշ ժամանակ անց տեղի ունեցան 2018թ. ապրիլ-մայիսյան իրադարձությունները...

Կարող է հարց ծագել՝ ինչու՞ ես հրաժարական չտվեցի այդ պահին: Պատասխանն ակնհայտ է՝ այն պատասխանատվության պատճառով, որը ես վերցրել էի ինձ վրա՝ ստանձնելով Հանրապետության նախագահի պաշտոնը: Ես պարտավոր էի անել ինձնից կախված ամեն ինչ՝ բացառելու ներքին պառակտման հետագա խորացումը, հնարավոր բախումները, որոնք կարող էին հանգեցնել չափազանց բացասական հետևանքների: Ես նաև ձգտում էի իմ երկարամյա աշխատանքի շնորհիվ ձեռք բերած հեղինակությունը, կապերը և իմ միջազգային քաղաքական ու տնտեսական ներուժը ծառայեցնել ուժեղ և կայուն պետականության կառուցմանը:

Կրկին կարող է հարց առաջանալ, թե ինչու՞ Նախագահը չկարողացավ ազդել այն քաղաքական իրադարձությունների վրա, որոնք մեզ հասցրել են ներկայիս համազգային ճգնաժամի: Պատճառը կրկին ակնհայտ է՝ համապատասխան գործիքների պակասը, գործիքներ, որոնցով ցանկացած պետական պաշտոնյայի օժտում է բացառապես մեկ փաստաթուղթ՝ Սահմանադրությունը: Հենց գործող Հիմնական օրենքի մեջ են թաքնված մեր որոշ կարևոր խնդիրների արմատները:

Մենք ունենք պարադոքսալ իրավիճակ, երբ Նախագահը ստիպված է պետականության երաշխավոր լինել՝ փաստացի չունենալով որևէ իրական գործիք: Սահմանադրությունը նաև ենթադրում է մեկ ինստիտուտի գերակայություն մյուսի նկատմամբ, Սփյուռքի հայտնի մասնագետների համար ստեղծում է խոչընդոտներ՝ պատմական Հայրենիքի պետական ինստիտուտների կառավարմանը մասնակցելու համար, և այլն:

Մենք խորհրդարանական հանրապետություն ենք ձևով, բայց ոչ բովանդակությամբ: Իմ առաջարկության իմաստը և նպատակը եղել է ոչ թե կառավարման մի ձևից մյուսին (խորհրդարանականից կիսանախագահականի կամ նախագահականի) անցնելը, այլ՝ զսպումների և հակակշիռների վրա հիմնված պետական համակարգ ստեղծելը: Առանց դրա դժվար է խոսել նշանակալից ձեռքբերումների մասին, քանի որ առաջընթացի և հաջողության հնարավոր է հասնել միայն կանխատեսելի և ներդաշնակ համակարգի պայմաններում:
Ուրախ եմ, որ ստեղծվել է սահմանադրական փոփոխությունների հանձնաժողով, ինչի համար շնորհակալություն եմ հայտնում կառավարությանը: Ես հույս ունեմ, որ, ի վերջո, սահմանադրական փոփոխությունները տեղի կունենան, և հաջորդ նախագահն ու նախագահական ինստիտուտը կկարողանան աշխատել ավելի հավասարակշռված և համակարգված միջավայրում:

Մենք ապրում ենք յուրատեսակ իրականության մեջ, իրականություն, որտեղ Նախագահը չի կարող ազդել պատերազմին և խաղաղությանը վերաբերող հարցերի վրա:

Իրականություն, երբ նա չի կարող վետո կիրառել այն օրենքների վրա, որոնք համարում է պետության և ժողովրդի համար ոչ նպատակահարմար:

Իրականություն, երբ Նախագահի հնարավորություններն ընկալվում են ոչ թե որպես առավելություն պետության համար, այլ՝ տարբեր քաղաքական խմբերի կողմից դիտարկվում են որպես իրենց սպառնացող վտանգ:

Իրականություն, որտեղ Նախագահն իր ներուժի գերակշիռ մասը չի կարողանում օգտագործել ի նպաստ համակարգային ներքին և արտաքին քաղաքական խնդիրների լուծման:

Իրականություն, որտեղ աշխարհը գտնվում է մշտական տուրբուլենտության գոտում, սակայն Նախագահը սահմանադրական գործիք չունի՝ օգնելու իր երկրին:

Իրականություն, որտեղ պետության գլուխը և երբեմն նաև նրա ընտանիքը թիրախավորվում են տարբեր քաղաքական խմբավորումների կողմից: Վերջիններս այնքան էլ հետաքրքրված չեն նախագահական ինստիտուտի կողմից ի շահ երկրի իրականացված ձեռքբերումներով, որքան իմ անցյալով, դավադրության զանազան տեսություններով ու միֆերով: Իմ անձի հանդեպ այդ «մտահոգվածությունը» դուրս է գալիս նաև բարոյականության սահմաններից՝ վերջնական արդյունքում ուղղակիորեն բացասաբար ազդելով առողջության վրա:

Ես շատ երկար եմ մտածել և որոշել եմ մոտ չորս տարի ակտիվ աշխատելուց հետո հրաժարական տալ Հանրապետության նախագահի պաշտոնից:

Այդ որոշումը բացարձակապես էմոցիոնալ չէ և բխում է որոշակի տրամաբանությունից:

Նախագահը չունի անհրաժեշտ գործիքներ՝ երկրի և ազգի համար ներկայիս բարդ ժամանակներում ազդելու ներքին և արտաքին քաղաքականության արմատական գործընթացների վրա:

Մեր պետության համար այս բարդ փուլում, երբ անհրաժեշտ է համազգային միասնություն, նախագահական ինստիտուտը չպետք է դառնա բամբասանքների ու դավադրության տեսությունների թիրախ՝ դրանով իսկ շեղելով հասարակության ուշադրությունը կարևորագույն խնդիրներից:

Այսօր, ինչպես երբեք, անհրաժեշտ են իմաստալից, խորը մտածված,կշռադատված և բովանդակալից գործողություններ: Այլապես մենք՝ ողջ աշխարհի հայությունը, չենք հասնի մեր առաքելության նպատակին և կհայտնվենք պատմության լուսանցքում:

Մենք այլևս սխալվելու իրավունք չունենք:

Վերջում ցանկանում եմ առանձնակի երախտագիտություն հայտնել մեր քաղաքացիներին և Սփյուռքի մեր հայրենակիցներին՝ երկրի համար այս բարդ ժամանակներում հաստատակամություն, տոկունություն, համբերատարություն և արիություն ցուցաբերելու համար:

Առանձնահատուկ շնորհակալություն մեր քաջարի բանակի զինվորներին և սպաներին, խոնարհումս մեր Հայրենիքի համար իրենց կյանքը զոհաբերած հերոսների ընտանիքներին:

Շնորհակալ եմ նաև Հանրապետության նախագահի աշխատակազմի բոլոր աշխատակիցներին և պետական կառույցների իմ գործընկերներին՝ համատեղ արդյունավետ աշխատանքի համար:

********
🇷🇺
В начале 1990-х годов вследствие крупных геополитических изменений нашему народу представилась величайшая возможность создать свое независимое государство. Наша миссия была не в том, чтобы один флаг заменить на другой, а в том, чтобы построить страну, которая спустя века вновь обеспечит безопасность, прогресс и процветание армян.

Подчеркиваю, что основной смысл существования независимого государства заключается в способности принимать на себя и нести ответственность, когда мы сами осознаем, что только мы как единое целое являемся творцами собственных побед и виновниками собственных поражений.

Воодушевленный таким историческим шансом, я, как и многие мои соотечественники, посвятил себя этой миссии. По разным причинам на том или ином этапе интенсивность моего участия менялась, но я не прекращал верить в наш окончательный общенациональный успех. И именно это было главным стимулом для моего согласия занять должность Президента Армении.

Принимая это важное решение, я исходил из сделанного мне предложения, согласно которому новый институт Президента будет иметь инструменты и возможности, чтобы влиять на внешнюю и внешнеэкономическую, инвестиционную политику, на отношения с Диаспорой, а также на продвижение общенациональных интересов на международной арене и формирование новой научно-образовательной и высокотехнологичной среды.

Через некоторое время произошли события апреля-мая 2018 года…

Может возникнуть вопрос, почему я не подал в отставку в тот момент. Ответ очевиден: по причине той ответственности, которую я принял на себя, вступая в должность Президента Республики. Я был обязан сделать все от меня зависящее, чтобы исключить дальнейшее усугубление внутреннего раскола и возможные столкновения, которые могли привести к чрезвычайно негативным последствиям. Я также стремился использовать накопленные мною за длительное время работы связи, авторитет, а также международный политический и экономический потенциал для строительства сильной и стабильной государственности.

Вновь может возникнуть вопрос, почему Президент не смог повлиять на те политические события, которые привели нас к нынешнему общенациональному кризису. Причина всегда была на виду: недостаток соответствующих инструментов, которыми любого государственного чиновника наделяет исключительно один документ – Конституция. Именно в действующем Основном законе скрыты корни некоторых наших проблем.

У нас сложилась парадоксальная ситуация, когда Президент вынужден быть гарантом государственности, фактически не имея никаких реальных инструментов. Конституция также предполагает доминирование одного института над другим и создает препятствия для участия выдающихся профессионалов из Диаспоры в управлении государственными институтами исторической Родины.

Мы – парламентская республика по форме, но не по содержанию. Смысл моего предложения был не в том, чтобы перейти от одной формы правления к другой (от парламентской к полупрезидентской или президентской), а чтобы создать государственную систему на основе принципа сдержек и противовесов. Без этого трудно говорить о значительных достижениях, поскольку прогресс и успех возможны лишь в условиях предсказуемой и гармоничной системы.

Я рад, что создана Комиссия по конституционным изменениям, за что выражаю Правительству благодарность. Надеюсь, что в конце концов конституционные изменения произойдут, и следующий Президент и институт Президента смогут работать в более сбалансированной и систематизированной среде.

Мы живем в своеобразной действительности, в которой Президент не может влиять на вопросы, касающиеся войны и мира.

Действительности, где он не может наложить вето на те законопроекты, которые считает нецелесообразными для государства и народа.

Действительности, в которой возможности Президента воспринимаются не как преимущество для государства, а рассматриваются различными политическими группами как угрожающая им опасность.

Действительности, в которой Президент не может использовать существенную часть своего потенциала для решения системных внутри и внешнеполитических проблем.

Действительности, в которой глава государства и порой даже его семья становятся мишенями для нападок со стороны различных политических группировок. Последние не столько заинтересованы в достижениях института Президента во благо страны, сколько в моем прошлом, во всевозможных теориях заговоров и мифах. Эта «озабоченность» в отношении моей личности стала выходить за грани морали, в конечном итоге негативно сказавшись на моем здоровье.

Я очень долго размышлял и решил подать в отставку с должности Президента Республики Армения после почти 4-х лет активной работы.

Это решение совершенно не эмоциональное и исходит из определенной логики.

В нынешние сложные для страны и нации времена Президент не имеет необходимых инструментов для оказания влияния на фундаментальные процессы во внутренней и внешней политике.

На этом трудном для нашего государства этапе, когда необходимо всенародное единство, институт Президента не должен становиться объектом для сплетен и теорий заговоров, тем самым отвлекая внимание общественности от важнейших проблем.

Сегодня, как никогда ранее, необходимы осмысленные, тщательно продуманные, взвешенные и содержательные действия. Иначе мы - армянство всего мира - не достигнем цели нашей миссии и окажемся на обочине истории.

Мы больше не имеем права на ошибку.

В заключении хотелось бы выразить особую благодарность нашим гражданам и соотечественникам из Диаспоры за то, что в этот тяжелый для страны период проявили твердость духа, выдержку, терпение и мужество.

Особая благодарность солдатам и офицерам нашей храброй армии. Преклоняюсь перед семьями героев, отдавших свои жизни во имя Отечества.

Также благодарю всех сотрудников Аппарата Президента Республики и моих партнеров в государственных органах за эффективную совместную работу.

*******

🇬🇧

In the early 1990s, due to major geopolitical changes, our people had the greatest opportunity to establish their own independent state. Our mission was not to replace one flag with another, but to build a country that would ensure the security, progress, and prosperity of Armenians once again, centuries later.
I emphasize that the main meaning of the existence of an independent state is the ability to assume and bear responsibility when we realize that only we, as a single body, are the builders of our victories and culprits of our defeats.

Enthused by such a historic opportunity, like many of my compatriots, I dedicated myself to that mission. For various reasons, the activity of my participation at various stages changed, but I did not stop believing in our ultimate national success. And that was my chief motivation to accept the proposal to become the President of Armenia.

Making this important decision, I proceeded from the proposal made to me, according to which the new presidential institution would have tools and opportunities to influence foreign political, economic, and investment policy, and relations with the Diaspora, as well as to promote national interests in the international arena, and shape a new scientific-educational and high-tech environment.
Some time later, the April-May events of 2018 took place…

A question may arise why I did not resign at that time. The answer is obvious, because of the responsibility I took on as President of the Republic. I was obliged to do everything in my power to avoid the further deepening of internal division and possible clashes, which could have extremely negative consequences. I also sought to use the prestige and connections gained through my work of many years, and my international political-economic potential, to build a strong and stable state.
Again, a question may arise as to why the President failed to influence the political events that led us to the current national crisis. The reason is obvious again: the lack of appropriate tools that any state official has with only one document - the Constitution. The roots of some of our significant problems are hidden in the current Basic Law.

We have a paradoxical situation when the President has to be the guarantor of statehood without actually having any real tools. The Constitution also presupposes the supremacy of one institution over another, creates obstacles for well-known Diaspora specialists to participate in the management of state institutions in their historical Homeland, etc.

We are a parliamentary republic in form, but not in content. The purpose of my proposal was not to move from one form of government to another (parliamentary to semi-presidential or presidential), but to create a state system based on checks and balances. Without it, it is difficult to talk about significant achievements because progress and success can be achieved only in the conditions of a predictable and harmonious system.

I am glad that a commission for constitutional amendments has been set up, for which I thank the government. I hope that eventually the constitutional changes will take place, the next president and the presidential institution will be able to work in a more balanced, coordinated environment.

We live in a unique reality, a reality where the President cannot influence matters of war or peace.

A reality, when he cannot veto the laws he considers inexpedient for the state and the people.

A reality, when the President's opportunities are perceived not as an advantage for the state, but as a threat by various political groups.

A reality where the President is unable to use most of his potential to solve systemic domestic and foreign policy problems.
A reality where the world is in a constant turbulence zone, but the President does not have a constitutional tool to help his country.
A reality where the head of the state and sometimes his family are targeted by various political groups. They are not so much interested in the achievements of the presidential institution for the benefit of the country, as in my past, various conspiracy theories, and myths. This "concern" for me goes beyond morality, ultimately directly affecting my health.

I have been thinking for a long time and I have decided to resign from the post of the President of the Republic after working actively for about four years.

That decision is not emotional at all, and it follows a certain logic.|

The President does not have the necessary tools to influence the radical processes of domestic and foreign policy in these difficult times for the country and the nation.

At this difficult time for our state, when national unity is needed, the presidential institution should not be the target of gossip and conspiracy theories, thus diverting public attention from the most important issues.
Today, more than ever, we need meaningful, deeply thought out, and carefully considered actions. Otherwise, we, the Armenians of the whole world, will not achieve the goal of our mission, we will find ourselves in the margins of history.

We have no right to make mistakes anymore!
In the end, I would like to express my special gratitude to our citizens, our compatriots in the Diaspora, for their perseverance, endurance, patience, and courage in these difficult times for the country.

Special thanks to the soldiers and officers of our brave army, my homage to the families of the heroes who sacrificed their lives for our Motherland.

I also thank all the employees of the Office of the President of the Republic and my colleagues in the state structures for efficient joint work.
#Armpresident #ArmenSarkissian
https://www.facebook.com/100066634735693/posts/275417701356052/

Vartanian