Per 24 Aprile 2015 Song of a Shared Pain Comunita iranianaper il Centenario del Genocidio Armerno a Roma آوای دردی هموند

Song of a Shared Pain
Comunita iranianaper il Centenario del Genocidio Armerno a Roma
آوای دردی هموند
بار دیگر 24 آوریل و سالروز دردی هموند، لیکن اینبار ننگی در قامت صد سالگی . ننگ مرگ ، ننگ آدمکشی، ننگ نسل کشی. این روز بیاد نگونبختی دردناک مردمانی که تنها ارمنی بودنشان بهانه ددمنشی عثمانی ها بود . این درد جانفرسا تنها از آن ارمنیان نیست ، از آن هر انسان پاک اندیش است ، چه ارمنی و چه غیرارمنی. ما ایرانیها یگانگیمان با هم سرزمینان ارمنی مان نه تنها تاریخی کهن دارد ، بلکم از منظر فرهنگی چنان درهم آمیخته ایم که جدائی ناپذیریم ، کیست که نداند داستان خسرو و شیرین را. پس این دردی چند باره است،خسرو ایرانی بودنمان ، شیرین ارمنی بودنمان ، وانسان بودنمان. آنچه صد سال پیش رخ داد را تنها با نوشتار کوتاهی از محمد علی جمالزاده یاد آور میشویم وبس، « صدها زنان ومردان ارمنی را با کودکانشان بحال زاری بضرب شلاق و اسلحه پیاده و ناتوان بجلو می راندند. درمیان مردها جوانی دیده نمی شد چون تمام جوانان را یا به میدان جنگ فرستاده یا محض احتیاط (ملحق شدن به قشون روس) بقتل رسانده بودند. دختران ارمنی موهای خود را از ته تراشیده بودند و کاملا کچل بودند و علت آن بود که مبادا مردان ترک و عرب بجان آنها بیفتند. دو سه تن ژاندارم بر اسب سوار این گروه ها را درست مانند گله گوسفند بضرب شلاق بجلو می راند». این سالروز صد سالگی نکبت و درد را به ارجمندی و یادآوری رفتگان سکوت میکنیم، آوای همبستگی و یگانگیمان با مردم بزرگ ارمنی.

شماری از ایرانیان ساکن رم-ایتالیا
اردشیر شجاعی کاوه- اریو ناصریان- کامبیز دولتشاهی- واحه مسیحی وارطانیان - پریسا نظری- مجید شایگان- رضا محسنی پور- آرش عباسی- علی شمس- ماندانا انصاری- علی عسگری- مسلم سرخمرد- ایمان قاسمی- شیدا وطنخواه- فاطمه بهزادی- شاپور یزدانی- وحید حاجی حسینی- محسن کثیرالسفر - محمود نعمتی- بابک کریمی- حسن واحدی - سارا سنگوا -


.............


Song of a Shared Pain

Once again, it is the 24th of April and the anniversary of a shared pain, this time in the form of a centenary stigma, shame of a death, shame of a killing, shame of a genocide. This day in the memory of those whose only guilt was being Armenian, evidently enough for the Ottoman Empire. Not only do Armenians feel the burden of this suffering pain, but also every other dignified human being does. We Iranians are deeply integrated with our compatriot Armenians - not only historically, but also culturally - that we are inseparable. Is there anyone who doesn't know the story of Khosro and Shirin? This is an ulterior reason why it is a greater pain for us, either being an Iranian Khosro, an Armenian Shirin or a human. To commemorate what happened a hundred years ago, we quote some lines by M.A. Jamalzadeh: " Hundreds of Armenian men, women and children were driven along the path under constant lashing. There were no young men between them, all of them either sent to the frontline or executed (for fear of joining the Russian army). Armenian girls had their hair shaven in order to not be seen or recognised, in order to prevent being violated by Arabs and Turks. Two or three soldiers on horse were driving this human horde, just like a cattle, using whips." We mourn this centenary anniversary of pain and agony by dedicating a moment of silence in memory of all those killed and abused. Our dedication of respect, sympathy and solidarity for the Armenian people.

Some of the Iranian citizens in Rome
Ardeshir Shojai Kaveh - Ario Nasserian - Kambiz Dowlatchahi – Babak Karimi - Vahe’ Massihi Vartanian - Sheyda Vatan Khah - Mahmud Nemati – Fatemeh Behzadi - Shapour Yazdani - Vahid Haji Hosseini - Parisa Nazari - Majid Shaigan - Ali Asgari- Reza Mohsenipour - S Iman Ghasemi – Moslem Sorkhmard – Mandana Ansari –
Ali Shams - Arash Abbasi - Mohsen Kasirossafar – Hassan Vahedi - Sara Sangva

V,V